Mijn naam is Nicoline Raimond.
Deze website is tot stand gekomen door mijn kennis en ervaring te bundelen uit mijn leven en werk met voornamelijk getraumatiseerde paarden die bij ons op de Paardenplaats een resocialisatieproces doorliepen. Als omgangskundige en gesprekspartner in de relatie paard-mens voel ik mij verantwoordelijk voor het welzijn van het paard gezien vanuit zijn belevingswereld. Het paard is onmondig en voor zijn welzijn en levensgeluk afhankelijk van ons gedrag. In de omgang met het paard probeer ik dan ook zo dicht mogelijk in de buurt te blijven van zijn natuurlijke levensbehoefte en eigenheid. Daarnaast ben ik bijzonder geïnteresseerd in het (natuurlijk) gedrag van het paard, met name in relatie tot de mens. Maar ook wat mensen motiveert in hun omgang met het paard. Door mijn kennis en vaardigheden over te dragen aan iedereen die ervoor open staat, hoop ik dat mensen zich meer gaan verdiepen in de belevingswereld van het paard (en andere dieren) en hun gedrag afstemmen op wat het paard van ons nodig heeft om welzijn en levensgeluk te ervaren in deze mensenwereld.
Paardenplaats Hideaway Texel
De gezamenlijke liefde en betrokkenheid van mij en mijn man voor kwetsbare en uitdagende paarden heeft destijds geleid tot oprichting van de Paardenplaats. Een fijne plek waar voornamelijk jonge trekpaard hengsten die een ontwikkelingstrauma hadden opgelopen een resocialisatieproces doorliepen. Deze jonge paarden hadden een fysiek, mentaal of/en emotionele gezondheidsachterstand opgelopen omdat ze niet ‘in t plaatje’ pasten en de nodige zorg uitbleef. Sommige jonge dieren waren ondervoed, veelal niet benaderbaar, vertoonden agressief gedrag of ‘stonden uit’. Op de Paardenplaats konden ze zich ontwikkelen tot een gezond en levenslustig paard, waarna we met succes voor hen een nieuw thuis vonden.
Studies en jarenlange observaties van de kudde
Studies van hun herstel en onderlinge communicatie hebben mij veel inzicht gegeven in hun sociale intelligentie en niet agressieve leiderschap. Geen wonder dat ik je wil laten kennismaken met hun uiterst subtiele, confrontatie vermijdende communicatietechnieken, waarvan ik de menselijke variant Bereidvol communiceren heb genoemd. Deze taal van en voor het paard is gebaseerd op samenhorigheid en verbinding. Een communicatie met behoud van ieders identiteit, één van de paralellen die ik heb doorgetrokken in ons toenmalig eigen bedrijf met 150, voornamelijk jonge, collega werknemers. Een tweerichtingsverkeer! We leren van elkaar waarbij eenieder alle fysieke, mentale en emotionele bewegingsvrijheid heeft om zich te kunnen uiten en keuzes te maken die in eerste instantie goed zijn voor jezelf. Voor mij was…en is… de kudde essentieel voor het welzijn van het paard én hulp in het herstel van vertrouwen en acceptatie van (uitdagende) paarden in de omgang met mensen. Communicatie staat nooit op zichzelf staat, maar is onlosmakelijk verbonden met een leefomgeving van het paard die in de lijn ligt van het paard zijn natuurlijke levensbehoeften en eigenheid. Daar waar het paard de meeste tijd doorbrengt, valt de meeste welzijnswinst te behalen is mijn ervaring.
Grote verantwoordelijkheid
In ’t wild’ kan het paard zich prima redden. In de mensenwereld is het paard vogelvrij. Hoe meer inzicht ik kreeg in de natuurlijke levensbehoefte van het paard, hoe meer bewust ik werd van mijn tekortkomingen in de zorg voor en communicatie met paarden. Hoe kon ik het paard leren omgaan met de steeds veranderlijke wereld om hem heen en hem de zorg geven die hij nodig heeft? Ging ik uit van mijn eigen wensen en doelen, leidde dit tot (kleine) confrontaties en had ik allerlei hulpmiddelen nodig om het paard te laten doen wat ik wilde. Zo wilde ik niet met andere levende wezens omgaan. Ik wilde in verbinding zijn met het paard en dat hij vanuit zijn intrinsieke motivatie zich bij mij zou aansluiten. Nu coach ik je hoe je passief en actief met én van het paard kunt leren en hoe je zijn leefomgeving kan optimaliseren ten gunste van zijn welzijn en levensgeluk.
Hoe is het begonnen
Betoverd was ik als klein meisje bij het zien van elke viervoeter. Zoals bij veel kinderhartjes ging ook mijn hart sneller kloppen. Niets liever dan in hun wereld stappen. Tussen de paarden vond ik rust en voelde ik me geborgen. Mijn bewondering voor dit tot mijn verbeelding sprekende dier was immens groot. Mijn handen vouwde ik om zijn zachte neus, verwarmde ze tussen zijn lies, gleed over zijn haartjes en waste mezelf dagen niet meer. Ik spaarde afgesneden hoefrandjes, oude hoefnagels en stukjes haar van staart en manen. Galopperend door de bossen beleefde ik allerlei ‘imaginaire’ avonturen met onze pony Conrad. Jarenlang trainde ik dagelijks jonge paarden van anderen, bracht hen uit op concours, reed crossen en mende. Wat was ik happy als ik met paarden was. Geruisloos maakte verwondering van dit prachtige wezen plaats voor instrumentalisatie van het paard. En dan gaat kinderliefde voor het paard gemakkelijk een kant op gaat waar het paard maar weinig plezier aan beleeft.
Begrijpelijk
Het is begrijpelijk als kind en jong volwassene. Ik ging uit van mijn eigen gevoel. Als ik het koud had, had het paard het koud, als ik het leuk vond, vond het paard het ook leuk. Een paard hoort ‘op stal’ dacht ik en zonder ijzers kan hij niet lopen. Ik voerde hooi, haver en brok met bakken suikers erin. Ondertussen reed ik met een ijzeren bit in zijn kwetsbare en uiterst gevoelige mond, want dat was nodig om het paard te kunnen laten ‘nageven’. Prikte met sporen in zijn buik omdat je zo ‘fijnere hulpen’ kon geven. En tikte met de zweep als ik mijn boodschap ‘kracht’ bij moest zetten. Precies zoals vandaag de dag nog op de meeste maneges, pension- en trainingsstallen les wordt gegeven. Ik werd op een ‘braaf’ paard gezet en moest laten zien wie ‘de baas’ was. Wel zo makkelijk want zelf hoefde ik geen enkele kennis en vaardigheden te bezitten om met dit 500 kilo levende dier op pad te kunnen. Kon ik fijn mijn geliefde buitenritjes maken en aan concoursen deelnemen. Eigenaren (ouders) blij, ik een ‘pluim’ en het paard verworden tot een lijdzame sportrobot. Het paard stond en staat in dienst van de mens. Een fiets met staart!
Eye-Opener
Destijds werd mij een vraag gesteld die keihard binnenkwam. ‘Leuk hoor, dat paardrijden met dat bit in zijn mond’! ‘En die sporen en zweep, waarom gebruik je die’? ‘Waarom zet je je paarden op ijzers en waarop staan ze ’s avonds op stal’? Hoe zeker weet je of het paard daar geen ongemak of zelfs pijn van ondervindt’! Wat was ik aan het doen????? Ik, die dag en nacht droomde over paarden en als kind kilometers liep in de hoop een glimp van een pony op te kunnen vangen, had me dit nog nooit serieus afgevraagd. Nu….bijna 40 jaar later….zijn deze vragen helaas nog steeds confronterend voor veel paardenliefhebbers, net als bij mij destijds. Het is lastig om te horen dat dat wat je doet niet persé het beste is voor je paard. Ik zag het als een uitdaging om tot een meer paardgerichte communicatie met en huisvesting van mijn paarden te komen en anders te kijken naar het houden van paarden in het algemeen.
Weg met die tradities, stap in de belevingswereld van het paard
De manier van trainen stond mij al lange tijd tegen, maar t duurde even voor ’t kwartje’ viel. Als kind keek ik op tegen paardensporters die in de prijzen vielen. Wie presteert wordt gehoord. Sport met paarden, het neerzetten van een prestatie, kan natuurlijk niet met dieren die onmondig zijn, geen enkele keuzevrijheid hebben, hun eigen grenzen niet kunnen afdwingen en afhankelijk zijn van de manier waarop wij met ze omgaan. Hoe minder ik naar mijn mens-idolen keek en hoe meer ik het gedrag van paarden in een groep observeerde, hoe meer ik de gemoedstoestand van het paard kon duiden. Hoe groter dat inzicht, hoe minder wensen en doelen ik had met het paard. Ik liet mijn verwachtingen en behoefte aan controle los. Dat was even wennen, maar leverde vooral rust op. Ik moest ineens niets meer met het paard, de prestatiedruk viel weg. Ik kon er gewoon met hen zijn, zonder iets te hoeven. Dat was wat ik als kindje altijd al voelde, voor eeuwig wilde vasthouden en toch deels was verloren. Als ik met hen was, zonder verwachtingen, was ik ook mezelf! Samen met mijn verwondering voor dit prachtige dier. Tot mijn verbazing destijds sloot het paard zich vanzelf bij mij aan. Al was het maar voor eventjes.
Lijdzame sportrobot
Jarenlange observaties, omgang en specifieke verzorging van onze eigen groepen paarden deden mij des te meer realiseren dat deze prachtige dieren vogelvrij zijn in hun afhankelijkheid van ons. Wij laten grote steken vallen wat betreft hun welzijn en schenden voortdurend hun vertrouwen in ons. Zijn grote aanpassingsvermogen, het feit dat het paard geen geluid maken bij pijn en ongemak en zich niet kwetsbaar opstelt, maakt het paard gemakkelijk tot een lijdzame metgezel en sportrobot. Daarnaast werkt zijn eigenheid ook niet in zijn voordeel. Zo komt het dat veel paarden onbegrepen worden en een lijdzaam leven lijden zonder dat wij het in de gaten hebben.
Inzet en geduld
De paardensport, het gebruik van bit en sporen, huisvesting van een paard op stal of alleen in een weitje, heb ik heel lang geleden afgezworen. Mijn missie is anderen eerder mijn inzichten te doen verkrijgen dan ik toentertijd. 40 jaar observaties en omgang met kwetsbare jonge paarden die binnen de groep samenhorigheid en harmonie zoeken, vormden een stevig fundament waarop ik mijn huidige omgang (communicatie en leefomgeving) heb gebaseerd. Wetenschappelijk ondersteund door de biologische basis principes van normaal-, opvoedings- en leergedrag van het paard en de natuurlijke levensbehoeften en eigenheid van het paard. In mijn werk als omgangskundige in de relatie paard-mens en professioneel hoefbekapper word ik veelal om advies gevraagd bij uitdagende en moeilijk te bekappen paarden. Ik kan daarin een start zijn voor herstel in wederzijds vertrouwen en acceptatie met als gevolg een betere (hoef) verzorging. Omgang en leefomgeving die in de lijn liggen van het paard zijn natuurlijke levensbehoefte en eigenheid zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden en vragen tijd, investeringen en geduld van de eigenaar/verzorger die hiertoe bereid is.
Tweerichtingsverkeer
In plaats van in de belevingswereld van het paard te stappen, vragen we het paard het omgekeerde te doen. Ook ik dacht dat wat ik leuk vond om met het paard te doen, ook leuk was voor het paard. Dit komt omdat onze omgang met het paard traditioneel vooral eenrichtings-verkeer is. We hebben een doel voor ogen met het paard en passen huisvesting en trainingsmethode daarop aan. Op de vraag of het paard er ‘gelukkig’ van wordt, komt meestal een verbaasde blik.
Ik ga uit van een tweerichtingsverkeer. Je paard helpen om te gaan met de steeds veranderlijke mensenwereld om hem heen begint altijd bij jezelf. Communiceren met het paard (Bereidvol communiceren) staat voor wederzijdse bereidheid tot het maken van contact en communicatie. Dat wil zeggen dat je ‘de taal van het paard leert spreken waarin hij zich gezien en gekend voelt en veiligheid en kalmte ervaart in jouw aanwezigheid. Hij ziet in jouw een navolgbaar persoon en zal zich graag bij je aansluiten.
Gezond verstand
Wat had ik met de kennis van nu gewild dat iemand mij destijds bij de hand had genomen. Kinderliefde voor het paard is echt niet genoeg. Het aanspreken van mijn gezond verstand en diepgaande studies van heel het wezen paard maakte heel wat schuldgevoelens in mij los. Ik was al eerder gestopt met de paardensport. Inmiddels zijn er steeds meer inspirerende mensen die hun kennis deelde en waar je lessen, clinics en workshops kan volgen hoe het ook anders kan. Inspiratiebronnen waren voor mij o.a. Barbara Schoning, Donald Newe en Klaus Ferdinand Hempfling. Het veilig kunnen sparren met vriendinnen Nynke Kouwenhoven (hoefsmid) en Fleur Hartmann (paardengedragsdeskundige) hebben mijn bewustwordingproces versneld. Mijn beste leermeesters waren helaas de (kwetsbare) paarden die op de Paardenplaats hun resocialisatieproces doorliepen. Ik besloot mij niet meer van de wijs te laten brengen door mensen die over de rug van een ander levend wezen presteren of aanzien verwerven. Z.g. professionals in de paardensportwereld verdedigen hun gedrag als ik kritiek uit op de manier van trainen in de losrijring en de huisvesting, door te zeggen dat er ‘mensen met paarden’ en ‘paardenmensen’ zijn. M.a.w….wat wist ik er nu van! Zonder enige wetenschappelijke onderbouwing, puur en alleen omdat ze ‘aanzien’ hebben in deze niche, winnen ze de harten van hun volgers. Wat ik zie is dat met name op het allerhoogste niveau er structureel zeer pijnlijke correcties worden gegeven met bit, hulpteugels, zweep en sporen om het paard te laten doen wat hem gevraagd wordt en huisvesting ver afligt van het paard zijn natuurlijke levensbehoefte en eigenheid. Dat gedrag veroordeel ik. Op allerlei nivo’s is verbetering nodig t.a.v. het welzijn van het paard. Ik waardeer ieder klein stapje en sta altijd klaar om je daarbij te helpen. Hoe klein stapje het ook is. Ik leer elke dag weer meer en stel het zeer op prijs als ik tips of suggesties krijg hoe ik het beter voor het paard kan doen.
Omgangskundige en gesprekspartner in de relatie paard-mens en professioneel bekapper/hoefverzorger
Waar ligt mijn grens in mijn liefde voor het paard? Of eigenlijk, mag ik iets van het paard verwachten? Vroeg ik mij af? Één van de conclusies was dat ijzers niet persé noodzakelijk zijn. Evenals het gebruik van bit, sporen en zweep. Het moet anders. Ik kan alles afdwingen met dit soort hulpmiddelen, maar wat als het paard zelf alle vrijheid had om zich te uiten en zijn grenzen kon aangeven. En vooral, dat ik ze leer zien! Het is biologisch en fysiologisch te onderbouwen dat deze hulpmiddelen geen enkele bijdrage leveren aan het welzijn van het paard. Diegene die ook maar een beetje zijn gezond verstand gebruikt heeft deze onderbouwing ook niet nodig om te beseffen dat het paard ongemak en pijn ondervind van ons handelen wat we veelal heel normaal vinden. Denk hierbij aan deelname van ‘paardensport’ aan de Olympische spelen. Wensen en doelen die zijn voortgekomen uit traditie en mijn inziens klakkeloos worden overgenomen door de Gemeenschap en gepromoot door ‘paardensporters’ die deze wantoestanden blijven verdedigen. De omgekeerde wereld vind ik met de kennis van nu en ethisch niet te rechtvaardigen. Een vraag die steeds meer bij mij opkomt is…is het houden van paarden überhaupt nog wel ethisch te rechtvaardigen? Een van mijn eerste stappen was de professionele opleiding als hoefbekapper/verzorger aan de Groene Welle in Zwolle. Ik ben destijds mijn eigen paarden gaan bekappen onder toeziend oog van Nynke Kouwenhoven en in het begin stadium Phillip Poot. Geïnspireerd door ’the Natural Trim’ van Jaime Jackson en Pete Ramey ben ik me verder gaan scholen in het Natuurlijk bekappen, voor zover dat in domesticatie mogelijk is. Ik kon b.v. geen smid vinden die ‘meedacht’ en geduld genoeg had voor de jonge getraumatiseerde trekpaardhengsten die destijds bij ons een resocialisatieproces doorliepen. Vanaf dat moment bekapte ik mijn eigen paarden zelf en ben ik werkzaam als professioneel hoefbekapper/verzorger op Texel.
Een beter leven voor steeds meer paarden begint bij jezelf
Ik wilde niet meer mijn eigen droom met het paard verwezenlijken, maar dé droom zijn voor mijn paarden. Ik heb heel veel (kwetsbare) paarden in de ogen gekeken, maar er onvoldoende voor hen kunnen zijn. Het kostbare vertrouwen wat ik van een ander levend wezen krijg, wilde ik nooit meer beschamen. Het besef dat we anders met onze mede-wezens moeten omgaan groeit, maar mag wat mij betreft wel sneller. Ik veroordeel je niet als persoon. Ik was ‘daar’ zelf ook, wel het gedrag. Ik hoop door mijn kennis en vaardigheden met je te delen dat je, net als ik destijds, bewust(er) word van je gedrag, je gedrag herkent, erkent en gaat accepteren. Dan pas ben je in staat om je gedrag te veranderen of te verfijnen ten gunste van het welzijn van het paard. Iedereen doorloopt zijn eigen proces. Ook ik. ‘Het maakt niet uit waar je bent…het is oké’, zei een wijze dame destijds tegen mij. ‘Zolang je maar in de belevingswereld van de ander durft te stappen en je jezelf kritische vragen durft te stellen’. ‘Je helpt niet alleen de paarden aan een beter leven, maar leert ook jezelf beter kennen’.
Missie
Liever nog dat we stoppen met het op grote schaal fokken van dieren. Eerst maar de dieren die er zijn een waardig leven bieden. Je hart wordt geraakt door de openheid, nieuwsgierigheid en de wil om je te vertrouwen van deze prachtige en innemende kwetsbare paarden. Ik ben ervan overtuigd dat meer kennis en ervaring bijdraagt aan een beter leven voor heel veel meer paarden. Hopelijk een begin voor een positieve verandering. Wie de spirituele kracht van het paard ervaart, voelt zich gesterkt en verbonden. Nieuwe inzichten ontstaan en bezwaren verdwijnen. Dat (jong) volwassenen hun verloren kinderliefde voor het paard terug vinden. Dat gevoel wat je als kind had, vol verwondering voor dit prachtige levende wezen. In hun wereld te stappen en dat te doen wat nodig is om het paard een leven te geven dat in de lijn ligt van zijn natuurlijke levensbehoeften en eigenheid. Ik hoop dat steeds meer mensen zich realiseren dat elk levend wezen een plekje verdient op deze aarde en zich met het paard verbind op een manier waarbij het paard zich veilig, geborgen en kalm voelt tussen zijn soortgenoten en zich in heel zijn kracht kan ontwikkelen. Is dat niet iets wat wij mensen diep van binnen ook zoeken?
Help mij de bewoners van de Paardenplaats te helpen
Op Paardenplaats Hideaway Texel probeer ik de bewoners een zo paardwaardig mogelijk leven te bieden binnen mijn mogelijkheden. Een continue (financiële) uitdaging en grote verantwoordelijkheid om de bewoners fit en levenslustig te houden. Ik voel me zeer bevoorrecht met een eigen plek en dan nog is het een flinke puzzel. De bewoners van de Paardenplaats hebben op één bewoner na een pittig verleden. Zij leven hier hun leven uit en krijgen de rust en zorg die ze zo hard verdienen. Een druppel op de gloeiende plaat. Draag je de bewoners van de Paardenplaats ook een warm hart toe? Help mee door middel van een financiële bijdrage voor ruwvoer, vitaminebrokjes en likstenen of doneer het in natura. Stuur een email naar info@nicolineraimond.nl met je naam en het bedrag of product wat je wilt doneren. Je krijgt een mail terug met betaal- en adres gegevens en informatie over de bewoners van de Paardenplaats. Jaarlijks houd ik je op de hoogte van het wel en wee van bewoners op de Paardenplaats en hoe donaties worden ingezet en waarderen. Wij zijn je heel dankbaar.
Namens mijzelf en viervoetige leermeesters Kazakh, Amitai, King, Quiby, Hugo, Blikkie en Jeroentje hopen we je te mogen verwelkomen op Paardenplaats Hideaway Texel of op je thuisadres. Misschien kan ik iets voor je betekenen.