Beste bezoeker van mijn website,
Graag deel ik mijn persoonlijke verhaal, van mijn kinderliefde voor paarden die geruisloos overging naar een dwaling in de paardensport tot mijn toewijding om hun welzijn te bevorderen. Als jong meisje was ik betoverd door deze majestueuze dieren. Mijn hart sprong telkens op bij het zien van deze prachtige wezens. Ik vond rust en geborgenheid tussen de paarden en liep mijlen ver als ik wist dat er ergens een paard in de wei stond.
Tussen mijn 7e en 10e jaar was ik zo’n beetje dag en nacht op de manege en verzorgde andermans pony’s. Op mijn tiende had ik mijn eigen pony Conrad, trainde daarna dagelijks andermans paarden, nam deel aan dressuurwedstrijden, reed mee in het L- en Z-achttal, croste en mende en dwaalde uren met mijn paard door de bossen. Helaas veranderde mijn bewondering geleidelijk in een functioneel gebruik van het paard, vooral gericht op prestaties en verwachtingen van anderen. T voelde toen al niet goed, maar t kwartje viel pas later. Rond mijn 18e ben ik abrupt gestopt met de paardensport en het trainen van andermans paarden.
T keerpunt kwam toen iemand mij vroeg: ‘je zegt dat je zoveel van paarden houdt. Waarom gebruik je dan een bit in zijn uiterst gevoelige mond, sporen en hulpteugels? En is dat wel noodzakelijk? Waarom zet jij je paarden op ijzers en staan ze voor een groot deel binnen’? Deze vragen raakten me diep en brachten me tot bezinning. Ik besefte dat ik me nooit serieus had afgevraagd wat mijn handelingen betekenden voor het welzijn van het paard. Ik hield van paarden en dacht dat ik goed voor ze zorgde.
Deze vragen dwongen me om de traditionele benadering los te laten en in de belevingswereld van het paard te stappen. Ik liet mijn wensen en doelen en mijn behoefte aan controle los en ontdekte dat het paard zich vanzelf bij mij aansloot wanneer ik zonder druk en verwachtingen bij hen was. Dit was wat ik als kind altijd al voelde, maar deels was kwijtgeraakt.
Met deze nieuwe inzichten richtte ik samen met mijn man De Paardenplaats op, waar jonge trekpaardhengsten met een fysiek, mentaal of emotioneel trauma een resocialisatieproces doorliepen en we hen met succes herplaatsten. In het begin werden de volwassen trekpaarden bereden en er werd mee gemend. Mijn kijk op het houden en rijden van paarden veranderde echter drastisch. Geen bitten, sporen en ijzers meer en ik verdiepte me intens in het gedrag van paarden, hun natuurlijke levensbehoeften en eigenheid. Ik wilde niet langer mijn eigen droom met het paard najagen, maar de droom zijn voor mijn paarden.
Het volgen van een professionele opleiding als hoefbekapper aan de Groene Welle in Zwolle was één van mijn eerste stappen. Er was geen hoefsmid te vinden die de tijd en het geduld had om de jonge trekpaardhengsten te bekappen, wat heel begrijpelijk was. Onder het toeziend oog van Nynke Kouwenhoven en in het beginstadium Phillip Poot, ben ik mijn eigen paarden gaan bekappen. Geïnspireerd door ’the Natural Trim’ van Jaime Jackson en Pete Ramey, heb ik me verder geschoold in natuurlijk bekappen, zover dat mogelijk is in een omgeving van domesticatie. Ik wordt veel gevraagd bij paarden die hoefbevangen zijn en volg daarbij de inzichten van Remo Sikkel. Paarden en hun voeten zijn universeel, maar vragen om een individuele kijk en aanpak. Ik stem dan ook af op de individuele behoefte van het paard op een bepaald moment en ga voor de verbeterde gezondheid voor de langere termijn.
Is het houden en berijden van paarden nog wel ethisch te verantwoorden? Dat was een vraag die ik mezelf stelde. In ons eigen Theehuis destijds met 220 zitplaatsen en 120 collega’s vond ik het belangrijk dat collega’s zich afstemden op de wensen van hun gasten, collega’s en hun eigen wensen binnen de filosofie van het bedrijf. Een omgang waar naar elkaar wordt geluisterd en er vragen worden gesteld met behoud van ieders identiteit en eigenheid. Een parallel die ik heb doorgetrokken in mijn samenzijn en werk met de paarden.
Jarenlange omgang, studies en observaties van met name mijn eigen groepen, veelal kwetsbare paarden hebben me veel inzicht gegeven in hun onderlinge visuele communicatietechnieken. Paarden gaan uit van samenhorigheid. Een benadering die ik zocht in mijn omgang met paarden. Ik heb deze visuele communicatietechnieken tussen paarden vertaald naar een gemeenschappelijke taal tussen mens en paard en Het PaardenAlfabet genoemd. Deze taal van én voor het paard is voor het paard begrijpelijk, helder en prettig, omdat het paard van nature al daartoe gemotiveerd is. Met deze benadering, die past bij hun eigenheid, kon ik tegelijkertijd bouwen aan wederzijds vertrouwen en acceptatie. Een paardvriendelijke en heldere communicatie staat niet op zichzelf, maar is onlosmakelijk verbonden met een huisvesting die in de lijn ligt van het paard zijn natuurlijke levensbehoeften en eigenheid.
Als ik terugkijk, had ik gewild dat iemand destijds eerder mijn gezond verstand had aangesproken. Volwassenen hebben we een verantwoordelijkheid om dieren te beschermen tegen de fantasieën van hun kinderen. Liefde voor paarden alleen is niet genoeg. Jezelf bevragen en diepgaande studies over het wezen paard bracht veel schuldgevoelens bij mij naar boven. Gelukkig zijn er steeds meer inspirerende mensen die hun kennis delen en lessen, clinics en workshops aanbieden over benaderingen van het paard vanuit het perspectief van het paard. Voor mij waren inspiratiebronnen onder andere Barbara Schoning, Donald Newe, Klaus Ferdinand Hempfling, Christopher en Rebecca Dalhgren, Sharon Wilsie en Elsa Sinclair.
Het sparren met vriendinnen Nynke Kouwenhoven (professioneel hoefsmid en fotograaf) en Fleur Hartmann (paardengedrag deskundige) en mijn ervaring met de vele kwetsbare paarden hebben me geleerd dat een goede zorg en relatie met paarden begint bij zelfreflectie en begrip voor de natuurlijke levensbehoefte en eigenheid van het paard. Ik luister niet meer naar mensen die prestaties neerzetten over de rug van het paard.
Mijn missie is om anderen te inspireren en bewustwording te creëren over een omgang met paarden die bijdraagt aan het welzijn van het paard vanuit het perspectief van het paard. Ben je op zoek naar handvaten voor een omgang met paarden dat aansluit bij hun natuurlijke levensbehoeften en eigenheid, waarbij welzijn en levenslust centraal staat? Ik help graag met passie en toewijding je kennis en vaardigheden te vergroten.
Voor iedereen die hiervoor open staat neem gerust vrijblijvend contact met mij op.
Als anatomisch hoefbekapper en paardenverzorgster ben ik werkzaam op Texel. Ik bied workshops en lessen aan in Het PaardenAlfabet en ondersteuning in uitdagingen in de omgang met je paard. Ik geef advies in het verbeteren van de huisvesting van je paarden en in een eensgezinde benadering van paardeneigenaren op je eigen paardenplaats.
Met de opbrengsten van mijn lessen en workshops kan ik de bewoners (met een stevig rugzakje) van De Paardenplaats hun ‘leven uit laten leven’. Zij zijn tevens de beste en meest inspirerende leermeesters voor de deelnemers aan mijn workshops.
Met paardvriendelijke groet,
Nicoline Raimond