Welkom op mijn website,
Graag deel ik mijn persoonlijke verhaal – over mijn diepe bewondering voor paarden al van kinds af aan. Mijn dwaling in de paardensport en mijn zoektocht naar wat paarden van ons nodig hebben om welzijn en levenslust te ervaren in een steeds veranderlijke mensenwereld om hen heen. Mijn missie is mensen bewuster te maken van een omgang met het paard in de lijn van het paard zijn natuurlijke levensbehoeften en eigenheid.
Als jong meisje voelde ik me thuis tussen de paarden en vond er rust. Ik liep kilometers om een paard in de wei te kunnen zien en bracht mijn jeugd door bij particulieren die paarden hadden en op de manege, waar ik met toewijding de pony’s verzorgde. Op mijn tiende kreeg ik mijn eerste eigen pony, Conrad, waar ik uren te vinden was. Daarna trainde ik jaren andermans paarden en bracht ik hen uit op wedstrijden, croste en dwaalde hele dagen door de bossen. Alles draaide om het paard. Of eigenlijk: er was een doel met het paard en daar werkte ik naartoe. Hoewel ik dacht goed voor mijn paarden te zorgen, besefte ik dat ik vooral bezig was met wat ik wilde en meende dat het paard dit ook leuk vond. Dat voelde niet langer zuiver. Ik liet destijds al de traditionele paardensport en gedachtengoed achter me en stopte met het trainen van andermans paarden.
Destijds richtte we De paardenplaats op met de bedoeling rondritten te verzorgen voor ons toenmalig bedrijf Theehuis Rhijnauwen. Ons hart lag bij de jonge trekpaardhengsten. We kwamen erachter dat veel van deze jonge hengsten, die niet in het ‘fokplaatje’ paste en voor de fokkers oninteressant waren, grote gezondheidsachterstanden en gedragsproblemen hadden opgelopen. Deze paarden lieten veelal zich niet benaderen, toonden agressief gedrag, hadden een wormbesmetting of b.v. een ‘losse wand’. Met een team paardenliefhebbers boden wij deze prachtige dieren een fijne plek op De paardenplaats waar ze zienderogen opknapten.
Ik keek deze kwetsbare paarden letterlijk in de ogen. Waarom gebruik ik een bit in zo’n gevoelige mond? Waarom sporen, hulpteugels en hoefijzers? Waarom staan paarden urenlang op stal terwijl ze gemaakt zijn om vrij en met soortgenoten te bewegen? Ik wilde niet meer mijn droom najagen, maar de droom zijn van het paard. Ook bij deze trekpaarden gingen de ijzers eraf, de bitten eruit en de zweepjes in de kast. Ik verdiepte me in de belevingswereld van het paard en in hun onderlinge visuele communicatie technieken. Zonder dwang, zonder verwachtingen. Deze paarden leerden mij op hun allerkleinsten subtiele signalen te letten, hun eigenheid te zien en te koesteren in mijn omgang met hen en hun kwetsbaardheid niet te misbruiken. Ondanks wat deze paarden hadden doorgemaakt herstelden toch het vertrouwen in de mens en mijn nabijheid werd weer geaccepteerd. Die opnieuw herwonnen vertrouwen wordt door mensen keer op keer beschaamt, zonder dat de meeste mensen dat in de gaten hebben. Ik leerde van hen te laveren tussen hun alerte waakzaamheid en extreme oplettendheid. Een rustpunt voor hen te zijn en uiterst kalm te zijn in hun aanwezigheid. Hoe hen te benaderen en tegelijkertijd te bouwen aan wederzijds vertrouwen en acceptatie. Het paard sloot zich ‘als vanzelf’ bij mij aan.
Dat was de verbinding wat ik als kind al voelde en naar verlangde, deels was kwijtgeraakt – en die ik weer hervond.
Mijn visie op het houden en trainen van paarden is al tientallen jaren volledig veranderd. Geen bitten, sporen of ijzers meer. Geen doelen die ten koste gaan van het welzijn van het paard. En een benadering van het paard gezien vanuit de belevingswereld van het paard. Dit in de lijn van het paard zijn natuurlijke levensbehoeften en eigenheid. Ik volgde destijds de professionele opleiding tot gediplomeerd hoefbekapper aan De Groene Welle in Zwolle en aanvullend een opleiding ‘Natuurlijk Bekappen. Er was geen hoefsmid te vinden die deze jonge trekpaardhengsten wilden bekappen, wat heel begrijpelijk was. Bovendien kon ik dan op momenten dat de jonge paarden eraan toe waren ze bekappen. Geïnspireerd door o.a. Jaime Jackson en Pete Ramey, specialiseerde ik me in anatomisch bekappen – een benadering die rekening houdt met de natuurlijke functie van de hoef én de leefomstandigheden van het paard. Ik bekap mijn paarden zelf en ben werkzaam als anatomisch hoefbekapper op het eiland Texel. Ik word vaak gevraagd voor paarden met hoefbevangenheid of paarden zich niet gemakkelijk laten bekappen. Mijn expertise in de omgang met zeer uitdagende paarden komt me hierbij goed van pas. De inzichten van Remco Sikkel is mijn leidraad wat betreft hoefverzorging en bekapping, met name bij hoefbevangenheid.
Ik geloof dat goede hoefzorg niet losstaat van leefomgeving, voeding, beweging en emotioneel welzijn. Desgewenst adviseer ik ook over huisvesting en het creëren van een leefomgeving waarin het paard tot rust en in balans kan zijn. Soms geef ik ook ongevraagd advies. Nooit met ’n wijzend vingertje’, maar met de intentie om kennis over te dragen en een ondersteuning te kunnen zijn in de zorg van de eigenaar voor het paard en zijn welzijn.
Met De Paardenplaats creëerde ik een plek voor jonge (trek)paardhengsten die een fysieke, mentale of emotionele gezondheidsachterstand hadden opgelopen als gevolg van verwaarlozing. Dit omdat deze paarden te ‘lux’ werden bevonden door het stamboek en niet in de prijzen zouden vallen, waren ze ‘niets’ waard. Veel van deze paarden waren getraumatiseerd of hadden speciale zorg nodig. Op De paardenplaats hadden ze rust, ruimte en veiligheid. In de gemiddeld 3 jaar dat deze jonge hengsten op De Paardenplaats verbleven, doorliepen ze een resocialisatieproces en konden ze fysiek, mentaal en emotioneel herstellen in onze kudde. Sommigen bleven, anderen werden herplaatst.
Ik leerde hun allerkleinste signalen herkennen: spanningen, kalmeringssignalen, minuscule spierbewegingen en kon ik steeds beter hun vertrouwen winnen en acceptatie verdienen. Maar kon ik ook beter kwetsbare paarden helpen integreren in de groep.
Ik ontdekte dat wanneer ik meer tijd doorbracht in de groep, aanwezig was in rust, zonder behoefte aan controle, hoe meer ze me zagen als een lid van de groep en benaderden ze me steeds meer zoals ze elkaar benaderden in de groep. Wat me vooral opviel was synchronisatie in hun bewegingen waarbij ze elkaar aftasten. Je zag dat hun bewegingen zacht waren om confrontaties te voorkomen die harder werden en minder gesynchroniseerd als de boodschap niet overkwam. Belangrijk voor mij was om de allerkleinste (kalmering)signalen te herkennen, zodat het paard zich gezien en gehoord voelt. Ik besefte dat als ik gespannen of nerveus ben of stress ervaar, of welke emotie dan ook, ze in je lichaam tot uiting komen middels kleine spierbewegingen. En paarden zijn zo verfijnd dat ze dat dit al op grote afstand zien én voelen. T voelt als dat ze je gedachten lezen. Als je je intenties heel duidelijk in je hoofd definieert, vertaalt zich dat naar de spieren in je lichaam. Daardoor zie je de belevingswereld vanuit het paard. Het openen van deze deur, heeft echt mijn ogen geopend.
Paarden zijn vlucht- prooi- en uiterst sociale kuddedieren. Veiligheid staat op nummer 1. Ze willen het liefst zo snel mogelijk weg van iets dat ze niet kennen of niet helemaal vertrouwen. Tegelijkertijd zijn ze ook heel nieuwsgierig. Zeker als je als vreemd persoon in de groep stapt ‘vechten’ ze tegen hun eigen overleving instincten, n.l. vluchten voor het te laat is en tegelijkertijd willen ze je leren kennen. Die tweestrijd zie je terug in heel hun bewegingen, hoe subtiel ook. Ze bewegen niet zomaar en raken elkaar niet zomaar aan. Zo leerde ik veel over hun onderlinge communicatie en welke boodschappen ze elkaar gaven, maar ook veel over mijn eigen gedrag. Ik leerde door ervaring en intensieve observatie. Ik bracht uren door tussen hen – zonder touw, zonder hulpmiddelen, ‘free-moving’ noem ik het.
Het PaardenAlfabet
Binnen de groep zag ik hoe belangrijk hun duidelijke, respectvolle communicatie is. Daaruit ontwikkelde ik Het PaardenAlfabet: een vertaalslag van de onderlinge visuele communicatie technieken van paarden naar een begrijpelijke, paardvriendelijke taal tussen mens en paard. Deze benadering helpt je het gedrag van je paard te begrijpen en hun gemoedstoestand te duiden. Contact met het paard te maken, wederzijds vertrouwen en acceptatie op te bouwen en harmonieus samen te zijn, zonder druk. De visuele communicatie technieken van Het PaardenAlfabet geeft je handvaten om te communiceren met het paard in een taal die het paard begrijpt, logisch en prettig vindt, omdat hij van nature al daartoe gemotiveerd is.
Op de rug van een paard gaan zitten vraagt gedegen kennis en ervaring van de ruiter om het paard op te leiden om in balans, zonder ongemak en pijn, de ruiter te kunnen dragen.
De vraag die me al jaren bezighoudt: is het houden of berijden van paarden nog ethisch verantwoord? Het antwoord ligt voor mij in intentie, bewustzijn en afstemming. In mijn eerdere werk met 120 collega’s in ons Theehuis leerde ik hoe belangrijk het is om af te stemmen op de ander – dat geldt ook voor paarden. Elk levend wezen verdient dezelfde aandacht, respect en ruimte als elk ander levend wezen in de lijn van hun natuurlijke levensbehoeften en eigenheid.
Mijn grootste leermeesters zijn nog steeds de paarden zelf. Akhal-Teke Kazakh, Amitai, dravers Quiby en King, en de shetlanders Hugo, Blikkie en Jeroentje – allen met een geschiedenis, maar ook met een herwonnen vertrouwen in mensen. Zij vormen het hart van De Paardenplaats. En zij leren mij én mijn cursisten iedere dag opnieuw over vertrouwen en acceptatie, afstemming en respect voor elkaar persoonlijke ruimte. Barbara Schoning, Donald Newe, Klaus Ferdinand Hempfling, Christopher en Rebecca Dalhgren, Sharon Wilsie en Elsa Sinclair en Mark Rashid.
Het sparren met vriendinnen Nynke Kouwenhoven (professioneel hoefsmid en fotograaf) en Fleur Hartmann (paardengedrag deskundige) en mijn ervaring met de vele kwetsbare paarden hebben me geleerd dat een goede zorg en relatie met paarden begint bij zelfreflectie en begrip voor de natuurlijke levensbehoefte en eigenheid van het paard. Ik luister niet meer naar mensen die prestaties neerzetten over de rug van het paard.
Met mijn werk wil ik bijdragen aan bewustwording ten gunste voor een beter leven voor het paard. Ik help paardeneigenaren, verzorgers en geïnteresseerden om te kijken door de ogen van het paard. Wil jij leren hoe je de signalen van je paard beter kunt lezen, afstemmen op zijn individuele behoeften en bouwen aan een wederzijds vertrouwen en acceptatie, het maken verbinding, dan ben je van harte welkom bij één van mijn workshops of individuele sessies. Dit in de lijn van het paard zijn natuurlijke levensbehoeften en eigenheid, waarbij het paard in al zijn schoonheid en kracht zich kan ontwikkelen tot een paard dat welzijn ervaart en vol levenslust is.
Ook bijdragen aan De Paardenplaats? Elke vorm van steun – hooi, kuilvoer, een hark, of een donatie – is ontzettend welkom. Samen kunnen we deze bijzondere dieren de rust en ruimte geven die ze verdienen.
Mail naar info@nicolineraimond.nl en ik neem binnen twee dagen contact met je op.
Dank je wel voor je interesse, en voor je hart voor paarden.
Met paardvriendelijke groet,
Nicoline Raimond
be gentle with all living beings, and they will give back all their trust to you